Article 17 web tool

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: 6.2: No reproduction confirmed within the current reporting period. All confirmed individuals within the current reporting period were commuters across national borders who were either only temporarily in Austria as a result of emigration or were considered as residents with parts of their home range on the Austrian side of the border with Italy or Slovenia. ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: La población nativa de oso pardo en los Pirineos desapareció a lo largo de la década de los 90. La última hembra local murió en 2004, mientras que el último macho lo hizo en 2010. La población actual de osos en los Pirineos se compone exclusivamente de ejemplares procedentes de Eslovenia.
La población pirenaica de oso pardo está dividida en dos sectores. La subpoblación del sector central y la subpoblación atlántica (Palazón, 2017), siendo la primera de mayor tamaño. ||
->Population: A principios del siglo XX se estimaba un total de 150-200 osos en los Pirineos. Yá en 1954 había descendido hasta los 70 y en 1991 quedaban menos de 30. El descenso continuó hasta que en 1996 se inició un proyecto de reintroducción con tres osos (dos hembras y un macho) en Francia, cuando quedaban únicamente seis osos pirenaicos autóctonos. Posteriormente (año 2006) se liberaron también en Francia cuatro hembras y un macho y un macho adulto en 2016 en España.
Desde el comienzo de la reintroducción de la especie la población ha aumentado y se ha mantenido. El censo de la población osera en Cataluña en 2017 está formada por 30 individuos (5 machos y 10 hembras adultas), además de 15 crías. El resto de ejemplares corresponden a la región alpina de la Comunidad aragonesa. Se considera que en el conjunto de los pirineos hay más de 44 osos, incluyendo a los ejemplares franceses. ||
->HabInfo: Según los modelos desarrollados por Martin et al. (2012) existe suficiente hábitat disponible para la especie en los Pirineos, de manera que no se ha llegado a la capacidad de carga máxima del sistema, por lo que la zona podría albergar más osos de los que existen actualmente. Además, se considera que la calidad del hábitat en esta zona es superior a la existente para la región atlántica (Palazón, 2017).

Los nuevos osos traslocados se han adaptado correctamente al nuevo hábitat, que difiere del de su área de origen natural en Eslovenia pero que sigue siendo el mismo que utilizaban los osos autóctonos extinguidos. ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: A pesar de que haya varios parámetros consignados como Unfavourable - Inadequate, la tendencia general de la especie refleja una leve mejoría respecto al informe elaborado para el sexenio anterior. Sin embargo, es necesario llevar a cabo un gran esfuerzo durante los próximos años para mejorar la situación de la especie en la región Alpina y que se asegure la viabilidad de ambos núcleos de los Pirineos. ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Population estimate based on observations recorded by voluntary observers and noninvasive genetics

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: Entre 2006 et 2017, le taux d’accroissement moyen annuel calculé avec l’Effectif Minimum Retenu EMR (réévaluation de l'Effectif Minimum Détecté EMD pour la ou les années précédentes, à la lumière des informations nouvellement collectées) est de +13,4 % pour l'ensemble des Pyrénées.
Par ailleurs, l'évolution due nombre de femelles suitées (paramètre jouant un rôle important dans la dynamique des populations) depuis 1997 montre une tendance positive conforme à celle remarquée pour les effectifs (EMR).
Finalement, la translocation de 2 ours bruns femelles adultes issus de Slovénie dans les Pyrénées occidentales en octobre 2018 devrait avoir un impact positif sur l’état de conservation de la population d’ours brun dans les Pyrénées. Elle devrait en effet permettre d’augmenter la viabilité démographique et génétique de la population ursine pyrénéenne : 1) en augmentant la taille efficace ainsi que la diversité génétique globale de la population ursine, et plus spécifiquement celles du noyau occidental, ce qui limitera les risques génétiques et démographiques, 2) en relançant la reproduction au sein du noyau occidental et en évitant ainsi les risques de disparition de ce noyau (les quelques mâles présents dans le noyau occidental pourront se reproduire avec les femelles relâchées ce qui permettrait d’implanter une sous-population plus diverse génétiquement dans ce noyau et de ne pas perdre la diversité génétique actuelle des mâles du noyau), 3) en assurant le maintien de l’effet rescousse entre les 2 noyaux.
Pour ces raisons, on peut s'attendre à une tendance générale positive de l'état de conservation de la population et de l'aire de répartition de l'ours brun dans les Pyrénées, alors que l'état de l'habitat de l'espèce devrait rester stable, avec des perspectives bonnes pour la période 2018-2030. ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Smeđim medvjedom gospodari se na temelju Plana gospodarenja smeđim medvjedom u Republici Hrvatskoj i godišnjim akcijskim planovima (dodatne informacije u dokumentima).

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: Do obliczenia całkowitej powierzchni zasięgu w regionie biogeograficznym użyto standardowego algorytmu IT-tool.
Niemniej autorzy raportu uważają, że zasięg gatunku to 5803 km2. Do jego określenia wykorzystano następujące dane o obecności:
(1) stwierdzenia śmiertelności, lokalizacje osobników wyposażonych w obroże radiotelemetryczne z nadajnikiem GPS, obserwacje bezpośrednie zarejestrowane przez zespół Instytutu Ochrony Przyrody PAN lub pracowników parków narodowych, zdjęcia i nagrania z fotopułapek zgromadzone przez zespół IOP PAN, pracowników parków narodowych i leśników.
(2) szkody potwierdzone przez inspektorów, ślady obecności zebrane w terenie przez zespół IOP PAN i pracowników parków narodowych, z uwzględnieniem tropów, odchodów, śladów czochrania i znakowania drzew, barłogów, gawr i śladów żerowania na łyku drzew.
(3) ślady obecności w terenie zebrane przez pracowników Lasów Państwowych i informacje uzyskane od miejscowej ludności, które nie zostały potwierdzone, ani nie towarzyszyły im dowody w postaci zdjęć czy nagrań oraz geolokalizacji tych śladów.

*Dane o zasięgu udostępnione zostały przez następujące instytucje:
Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, Tatrzański Park Narodowy, Bieszczadzki Park Narodowy, Magurski Park Narodowy, Babiogórski Park Narodowy, Państwowe Gospodarstwo Leśne “Lasy Państwowe”, Regionalne Dyrekcje Ochrony Środowiska w Krakowie, Katowicach i Rzeszowie, Stowarzyszenie dla Natury "Wilk". ||
->Population: W pierwszej inwentaryzacji z użyciem metod molekularnych, której wyniki wykorzystano w poprzednim raporcie (z 2013 roku), tylko nieinwazyjnie zebrane próby sierści były zgenotypowane i wykorzystane do oszacowania liczebności z zastosowaniem modelowania w pakiecie Rcapture. W niniejszym raporcie wykorzystano dane z kolejnej inwentaryzacji (prowadzonej w latach 2014-2017) z użyciem metod molekularnych, dokonanej na podstawie zarówno prób odchodów, jak i sierści, a liczebność oszacowano w pakiecie Capwire. Dodatkowo, obszar objęty ostatnią inwentaryzacją był większy niż ten ujęty w poprzednim raporcie i uwzględnia cały zasięg populacji w województwie podkarpackim. W związku z tym, poprzedni raport dotyczył danych genetycznych tylko z obszaru alpejskiego. W niniejszym raporcie do obliczania liczebności populacji uwzględniono również dane z części zasięgu w regionie kontynentalnym.
Zastosowane szacunki liczebności uwzględniają również osobniki transgraniczne, tj. niedźwiedzie, których areały osobnicze rozciągają się na kraje sąsiednie. Osiemdziesiąt dwa procent niedźwiedzi odłowionych i wyposażonych w obroże GPS w Polsce jest transgranicznych. ||
->HabInfo: Do oceny stanu siedliska wykorzystano dane z monitoringu przyrodniczego prowadzonego na 5 stanowiskach badawczych („ostojach”, tj. „Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie”, „Tatry i Rów Podhalański”, „Beskid Niski”, „Gorce i Beskid Sądecki”, „Beskid Żywiecki i Pasmo Babiogórskie”) i raport opracowany w roku 2014 na potrzeby Państwowego Monitoringu Środowiska realizowanego przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska (http://siedliska.gios.gov.pl/images/pliki_pdf/wyniki/2013-2014/dla_zwierzat/Niedwied-brunatny-Ursus-arctos.pdf). W metodyce opracowanej przez Jakubca (2010) wskaźnikiem kardynalnym dla oceny stanu siedliska była lesistość, dodatkowo oceniano gęstość zaludnienia i presję turystyczną oraz gęstość sieci drogowej. W roku 2014 zdecydowano o zmianie stanowisk badawczych („ostoi”), co poskutkowało m.in. zwiększeniem powierzchni stanowisk czy zmianą charakteru (w obrębie stanowisk znalazły się zarówno obszary chronione, jak i niechronione, a nawet gminy miejskie). W raporcie z monitoringu stan siedlisk na badanych stanowiskach oceniono jako niezadowalający (U1) na 1 stanowisku i zły (U2) na 4 stanowiskach, co miało istotny wpływ na ostateczna ocenę stanu zachowania siedliska niedźwiedzia, ocenionego jako niezadowalający (U1).
Podobnie jak w raporcie z roku 2013, stan siedliska określono jako niezadowalający (U1), głównie z uwagi na postępującą fragmentację kompleksów leśnych przez rozproszoną zabudowę, infrastrukturę turystyczną i drogową, a także problem stałego dokarmiania zwierząt kopytnych w lasach, celowe dokarmianie niedźwiedzi w celach rekreacyjnych, czy niezabezpieczonych śmietników i nielegalnych wysypisk śmieci w lasach. Problemem jest również niska łączność pomiędzy wschodnią z zachodnią częścią polskiej populacji niedźwiedzi. ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Zasięg i rozmieszczenie:
Zasięg i rozmieszczenie określono na podstawie danych uzyskanych z badań prowadzonych przez naukowców, pracowników parków narodowych i leśników, oraz rejestru szkód powodowanych przez niedźwiedzie i potwierdzonych przez inspektorów regionalnych dyrekcji ochrony środowiska. Dane pochodzą z trzech obszarów występowania niedźwiedzi w Polsce:
- województwo podkarpackie (w tym Bieszczady): szkody powodowane przez niedźwiedzie i potwierdzone przez inspektorów regionalnych dyrekcji ochrony środowiska i pracowników IOP PAN (2012-2016), systematyczna inwentaryzacja prowadzona w siatce kwadratów 5 km × 5 km (2014-2015), lokalizacje telemetryczne 6 niedźwiedzi wyposażonych w obroże telemetryczne z nadajnikami GPS (2014-2015), monitoring dużych drapieżników prowadzony przez Bieszczadzki Park Narodowy (2012-2014), ankieta wysyłane do wszystkich nadleśnictw w obrębie zasięgu niedźwiedzia brunatnego (2013-2014).
- województwo małopolskie (w tym Tatrzański Park Narodowy): szkody powodowane przez niedźwiedzie i potwierdzone przez inspektorów regionalnych dyrekcji ochrony środowiska (2012-2015), systematyczny monitoring obecności niedźwiedzi prowadzony przez Tatrzański Park Narodowy (2012-2016), lokalizacje telemetryczne 9 niedźwiedzi wyposażonych w obroże telemetryczne z nadajnikami GPS (2014-2016), ankieta wysyłana do wszystkich nadleśnictw w obrębie zasięgu niedźwiedzia brunatnego (2013-2014).
- województwo śląskie: szkody powodowane przez niedźwiedzie i potwierdzone przez inspektorów Regionalnych Dyrekcji Ochrony Środowiska (2012-2015), badania prowadzone przez Stowarzyszenie dla Natury „Wilk” (2012-2016), ankieta wysyłana do wszystkich nadleśnictw w obrębie zasięgu niedźwiedzia brunatnego (2013-2014).
W Polsce zasięg obejmuje zasadniczo region alpejski. We wschodniej części zasięgu, występowanie gatunku wykracza poza region alpejski i obejmuje przylegające obszary regionu kontynentalnego, co jest konsekwencją dużych areałów osobniczych niedźwiedzi brunatnych, sięgających do 1600 km2 u osobników dorosłych. Zasięg podobnie jak w raporcie 2013, oceniono jako właściwy (FV), właściwy referencyjny zasięg określono jako w przybliżeniu równy aktualnemu.
Populacja:
Polska część populacji niedźwiedzia stanowi najbardziej północną krawędź populacji karpackiej, ma charakter transgraniczny, a jej wschodnia część to kontynuacja populacji ze Słowacji i Ukrainy. Na podstawie badań z wykorzystaniem metod molekularnych oceniono wartości minimalne i maksymalne wielkości populacji, tj. 99-166 osobników (w raporcie z roku 2013 było to 60-95 osobników, szacunki były oparte o jednorazową inwentaryzację i ocenę z wykorzystaniem innych metod i obejmującą obszar mniejszy niż całkowity zasięg populacji). Nie ma podstaw do stwierdzenia negatywnych trendów populacyjnych, dlatego też stan populacji oceniono jako właściwy (FV), trend krótkoterminowy zaś oceniono jako niepewny.
Stan populacji oceniono jako właściwy podobnie jak w raporcie 2013.
Siedlisko gatunku:
Niedźwiedź brunatny jest gatunkiem silnie związanym z lasami. Za czynnik ograniczający występowanie niedźwiedzia uważa się stopień antropopresji i fragmentacji siedlisk leśnych. Przy ocenie stanu siedliska wykorzystano przede wszystkim dane z raportu opracowanego w roku 2014 na potrzeby Państwowego Monitoringu Środowiska realizowanego przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska (http://siedliska.gios.gov.pl/images/pliki_pdf/wyniki/2013-2014/dla_zwierzat/Niedwied-brunatny-Ursus-arctos.pdf). Podobnie jak w raporcie z roku 2013, stan siedliska określono jako niezadowalający (U1).
Perspektywy ochrony:
Ocenia się, że perspektywy zachowania niedźwiedzia brunatnego w polskiej części regionu alpejskiego są niezadowalające (U1). Ocena podobna, jak w raporcie 2013. Potencjalnymi zagrożeniami mogą być: niszczenie i fragmentacja siedlisk wskutek działalności gospodarczej i rozwoju infrastruktury, w szczególności dróg, rozproszona i niekontrolowana zabudowa, a także niekontrolowane i nieuregulowane dokarmianie niedźwiedzi (zarówno nienakierowane na niedźwiedzia dokarmianie zwierząt kopytnych czy niezabezpieczanie śmietników, jak i celowe dokarmianie i nęcenie dla celów rekreacyjnych). Uważa się, że gatunek powinien przetrwać w najbliższej perspektywie czasowej, jednak na niezadowalającą ocenę perspektyw wpływa postępująca urbanizacja i fragmentacja siedlisk, która może potencjalnie wpłynąć negatywnie na stan populacji.
Ocena ogólna:
Ogólny stan ochrony niedźwiedzia brunatnego w regionie biogeograficznym alpejskim został oceniony podobnie jak w poprzednim raporcie jako niezadowalający (U1).

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: Ibid. ||
->Population: 6.2 values are based on the national CV multiplied by the fraction of the brown bear's total range in the ALP region in Sweden. The trend is calculated in a GAM for the entire Swedish bear population (not partitioned by biogeographic region). Possibly the bears are doing somewhat better in the Boreal region. The population is calculated based on modelling population development from several inventories of bear scats via DNA-identification (catch-recapture methodology). The total population for Sweden is estimated to be 2877. ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: Poaching level is an important uncertainty. Genetic analyses (2019; NINA report 1618) confirm that the North-European brown bears constitute a nationally transboundary population and that significant gene flow occurs. Norway wishes to increase its bear population somewhat; this is favourable. Prospects of coordinated management in SE, NO, FI and adjacent RU are viewed as good (e.g. http://awsassets.wwf.no/downloads/agreement_no_se_and_fi.pdf) ||
->Conclusion: Problems with poaching and heavy hunting pressurure are considered making the habitat inadequate. This is a different interpretation from last time, even though the conditions were similar. ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Kopatz et al. (2019) Estimation of gene flow into the Scandinavian brown bear population. NINA report 1618, 40 pp.
Sjögren-Gulve, P. (2019) Favourable Reference Values (Population & Range, respectively) for Brown Bear (Ursus arctos), Lynx (Lynx lynx) and Wolverine (Gulo gulo) in Sweden 2013-2018. Memo, Swedish Environmental Protection Agency case NV-02653-18.

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: The spatial unit used for bear population monitoring in Slovenia is different from the biogeographical region unit. The Alpine biogeographical range in Slovenia covers bear ranges with very different population densities. In southern part (the Dinaric Mountain Range), south of highway Ljubljana - Trst, bear densities reach up to 40 bears/100 km2, whereas in northern part population densities quickly decrease and are very low along the border with Italy and Austria.
In 2015 a genetic mark-recapture population size estimate for whole of Slovenia was produced. The minimum yearly abundance estimate for Slovenia in 2015 was 599 (545-655) bears and maximum yearly abundance 711 (657-767) bears.
The reported estimate represents the minimum yearly abundance at the end of the year 2015. For the purpose of reporting, 75 % of the Slovenian bear population was attributed to the Alpine biogeographical region. ||
->HabInfo: Dinaric Mountains and Alps provide large suitable areas for brown bears, with plenty of natural food sources. Large forested areas in Dinaric Mountains represent a highly suitable habitat, with high bear population densities. Artificial feeding is also present. The main barrier for bear movements across both regions represents the Ljubljana – Trst highway and railway. ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: Los osos pardos se distribuyen históricamente en la Cordillera cantábrica en dos poblaciones separadas, la occidental y la oriental. Durante la mayor parte del siglo pasado se han detectado reducciones en los rangos de distribución de la especie en la región atlántica. Estas reducciones se vieron reflejadas en el aislamiento de ambas poblaciones, tal y como se refleja en la Estrategia para la Conservación del Oso pardo Cantábrico (Ursus arctos) en España de 2001. El núcleo oriental en la región atlántica cuenta con un menor número de osos distribuidos por Cantabria, este de Asturias, León y Palencia. El núcleo occidental cuenta con más ejemplares y se distribuye entre Asturias, León y los Ancares Lucenses.
En los últimos años se están detectando más ejemplares y rastros fuera de las zonas típicas para la especie en las décadas anteriores, incluyendo rastros, ejemplares aislados e incluso osas con oseznos (Gobierno de Cantabria, 2014). De esta manera, el área de distribución de la especie en Cantabria se ha visto incrementada entre un 300 y un 400% en los últimos 30 años (Instituto de Hidráulica ambiental-Universidad de Cantabria, 2016). La misma tendencia se ha observado para el conjunto del rango entre el informe correspondiente al anterior informe y el presente, de modo que casi se ha duplicado el valor. ||
->Population: La demografia concreta de los osos cantábricos parece indicar que las elevadas tasas de mortalidad (y especialmente de las hembras) son las responsables de la actual situación de peligro y dicha supervivencia no es, actualmente, adecuada.

En 1964 la población de osos cantábricos era cercana a 100 ejemplares. Sin embargo, a finales de los años 70 la población estaba compuesta por menos de 60. Actualmente la población occidental está compuesta por cerca de 40 hembras, mientras que el núcleo oriental consta de menos de menos de 10. Gracias a las diferentes medidas adoptadas en el área de distribución de la especie, se aprecia una ligera recuperación en ambas zonas. Sin embargo, según la Red Ambiental de Asturias del Gobierno del Principado de Asturias, debido al aislamiento mencionado anteriormente entre ambas zonas parece más adecuado que sean manejada como unidades dec onservación diferenciadas.

Desde el punto de vista genético, los dos núcleos existentes poseen diferencias importantes, por lo que se consideran poblaciones genéticamente diferenciadas (García-Garitagoitia et al., 2007). La variabilidad genética encontrada es una de las más bajas del mundo, a pesar de que se considera que el intercambio genético entre ambos núcleos es fundamental para su viabilidad futura (Purroy, 2017). En ocasiones se ha producido el movimiento de algún ejemplar entre ambos núcleos, pero esta circunstancia es anecdótica y de poca relevancia para el flujo genético entre ellos. ||
->HabInfo: La expansión de ambas zonas dentro de la región atlántica está limitada por la falta de hábitat adecuado (Purroy, 2017). Las dos zonas están separadas por 30-50 km de distancia, donde se acumulan importantes infraestructuras y actividades humanas, las cuáles hacen prácticamente imposible el intercambio habitual de ejemplares entre ambas vertientes. Dicho aislamiento debe ser considerado un importante problema de conservación. Cada una de ellas presenta caracteres genéticos propios y una problemática distinta desde el punto de vista genético, que sugiere que sean manejadas como dos unidades de conservación diferenciadas.

La calidad del hábitat en la región atlántica es notablemente más baja que la existente en la región alpina (Martin et al., 2012; Palazón, 2017). Sin embargo parece que es suficiente para albergar más ejemplares de los que hay en la actualidad. ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Population estimate was achieved by multiplying the number of litters by ten. The number of litters was estimated from litter observations recorded by about 1 800 voluntary observers.

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: Monitoring system for the species allowing assessment of more precise range was implemented in 2015:
https://www.daba.gov.lv/public/lat/dati1/valsts_monitoringa_dati/#ziditaji ||
->Population: Since 2016, the damage done by the bears to apiaries is supposedly better reported and documented than between 2007-2012 and before due to implementation of loss compensations. Compensation system promotes providing more accurate evidences (site, date and size of animal foot prints) on bear presence. ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: Slowly expanding southwards and westwards. Similar comment as for wolf and wolverine above. ||
->Population: 6.2 values are based on the national CV multiplied by the fraction of the brown bear's total range in the BOR region in Sweden. The trend is calculated in a GAM for the entire Swedish bear population (not partitioned by biogeographic region). Possibly the bears are doing somewhat better in the boreal zone. The population is calculated based on modelling population development from several inventories of bear scats via DNA-identification (catch-recapture methodology). The total population of brown bear in Sweden is estimated to be 2877. ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: Poaching level is an important uncertainty. Genetic analyses (2019; NINA report 1618) confirm that the North-European brown bears constitute a nationally transboundary population and that significant gene flow occurs. Norway wishes to increase its bear population somewhat; this is favourable. Prospects of coordinated management in SE, NO, FI and adjacent RU are viewed as good (e.g. http://awsassets.wwf.no/downloads/agreement_no_se_and_fi.pdf) ||
->Conclusion: Problems with poaching and heavy hunting pressure within part of its range not considered serius enough for the situation to be considered inadaquate. ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Kopatz et al. (2019) Estimation of gene flow into the Scandinavian brown bear population. NINA report 1618, 40 pp.
Sjögren-Gulve, P. (2019) Favourable Reference Values (Population & Range, respectively) for Brown Bear (Ursus arctos), Lynx (Lynx lynx) and Wolverine (Gulo gulo) in Sweden 2013-2018. Memo, Swedish Environmental Protection Agency case NV-02653-18.

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: The spatial unit used for bear population monitoring in Slovenia is different from the biogeographical region unit.
In 2015 a genetic mark-recapture population size estimate for whole of Slovenia was produced. The minimum yearly abundance estimate for Slovenia in 2015 was 599 (545-655) bears and maximum yearly abundance 711 (657-767) bears.
The reported estimate represents the minimum yearly abundance at the end of the year 2015. For the purpose of reporting, 25 % of the Slovenian bear population was attributed to the Continental biogeographical region. ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: El rango favorable de referencia en la región mediterránea es mayor del valor obtenido. Sin embargo, es necesario poner de manifiesto que la distribución de la especie en esta región es mucho menor a la obtenida en el resto de regiones. ||
->Population: Los osos de esta región están íntimamente ligados a los que se distribuyen en la región Atlántica. ||
->HabInfo: Según los modelos desarrollados por Martin et al. (2012) la calidad del hábitat en toda la Cordillera Cantábrica es inferior a la existente para la región Alpina (Palazón, 2017). ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: N/A

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: Genuine change: Natural causes such as recolonization of former range with dispersal of vagrants. ||
->Population: The population estimation was carried out by intensive non-invasive genetic monitoring in four sampling areas in the core range of the species. These efforts were carried out at approximately less than half the core range and one third of the entire range of the species. The total population size was an extrapolation and expert judgement. ||
->HabInfo: The surface area of the habitat is estimated at 16825 km2, the area of suitable habitat is 17850 km2 and its quality is good.
Expert opinion based (inferred from habitat use data, population density and human - bear interactions data). A. Quercetalia pubescentis (Oak forests – including 9250 & 9280) It covers 50% of the forests throughout the bear habitat. This zone is composed mainly by pure or mixed oak forests with Fagus sp., Castanea vasca, Acer platanoides, Pinus nigra, Carpinus orientalis and Fraxinus ornus. In the western sector (Peristeri, Pindos) the pure form is dominant, in particular in Peristeri, while in the eastern sector the pure and mixed stands are in about equal proportions. They are mainly coppice forests with low productivity. Only in Rhodope a 25% shows standing volume more than 100 m3/ha, while in Peristeri and Pindus the corresponding figures are 10% and 16%. B. Pinetalia nigrae (Black pine forests- 9530*) The black pine (Pinus nigra v. pallasiana) appears in the geographical area of the beech and the fir but also in the area of the oak. The black pine forests show a geological dependence. In Northern Greece these forests appear on serpentine and limestone grounds. The black pine forests cover 19% of the forested areas and primarily exist in sector 3 (91%). The black pine forms usually pure stands but also mixed with fir, beech and oaks. The stands have closed canopy, are not separated by large continuous openings, and have large productivity. C. Fagetalia (Beech - Fir forests) (including 9110, 9130 & 9150) This zone represents 30% of the forested area and is composed mainly by beech forests, most of which are in sector 3, where there are all the forests of Abies borissii-regis. In Rhodope, and even more in Peristeri, beech is found in pure stands while in Pindus about 43% of the beech forest are mixed with fir, black pine, oak, maple and Balkan pine (A. borissii-regis, Pinus nigra, Quercus sp., Acer sp. and Pinus leucodermis). The pine forests are 30% mixed mainly with beech and oaks. This zone is characterised of forests with large productivity. D. Vaccinio - Picetalia (Spruce and Scots pine forests) (9410) Here belongs 6% of the forests, of which 81% is in Rhodope sector and is composed of spruce, scots pine and birch forests. This zone is absent from sector 2 while in Pindus it is represented by the Balkan pine, which forms mainly pure stands. On the contrary, in Rhodope the mixed stands prevail, which are formed by the above species and in which participate the beech and, in smaller percentages, the oaks. They are forests with closed canopy and relatively continuous, particularly in Rhodope, and have the highest productivity in Greece. In particularly with regard to the spruce, the standing volume ranges from 246 m3/ha at the worst sites to 1,160 m3/ha at the best. The main habitat features for the species as described above include also the following habitat types: - 9180*, 91E0*, 9250, 9260, 9270, 9560*, 91F0, 7230. ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: The reasons for the population increase are: a difference in methodology use. The genetic monitoring carried out is more accurate than the field methods used previously to monitor the population size of the species. However, the increased population numbers provided in this assessment are due partly also to an actual increase of the brown bear population in Greece.

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: N/A ||
->Population: N/A ||
->HabInfo: N/A ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: Smeđim medvjedom gospodari se na temelju Plana gospodarenja smeđim medvjedom u Republici Hrvatskoj i godišnjim akcijskim planovima (dodatne informacije u dokumentima).

Open Original Report  

Scientific name used in original MS report if different than recommended: "Ursus arctos"
Information provided in the field 2.8.2: Reported additionnal information: ||
->Range: The range population of Appenine brown bear (U. arctos marsicanus) can be differentiated into a core and a peripheral range. Adult, reproducing females appeared to be restricted to the core portion of the range (which is centered inside the border of Abruzzo Lazio and Molise National Park), and there is a lack of consistent reproduction outside the stable area of occupancy of adult, reproducing female bears. Within the core range there is a quite high population density, so this range might act as a source from where young bears dispers toward peripheral areas (Ciucci et al., 2017). In the last years core area slightly increased, with documented reproduction in the neighbouring Majella National Park (AA.VV.02018). The peripheral area is mainly occupied by males. We reported an additional map indicating the peripheral area that are occupied by male bears and dispersers , with no reproduction occurring. ||
->Population: Ciucci, P., Gervasi, V., Boitani, L., Boulanger, J., Paetkau, D., Prive, R., & Tosoni, E. (2015). Estimating abundance of the remnant Apennine brown bear population using multiple noninvasive genetic data sources. Journal of Mammalogy, 96(1), 206-220.

Within Abruzzo Lazio and Molise National Park and Majella National Park, monitoring of female productivity and marked bear are conducted on a yearly bases. Dedicated actions are dedicated to habituated bear, in order to reduce the development of problematic behaviour. In order to quantify in a more precise and standardized methods the presence of peripheral bears, two monitoring networks at been established (Lazio Region, Abruzzo and Molise regions). ||
->HabInfo: Ciucci, P., Tosoni, E., Di Domenico, G., Quattrociocchi, F., & Boitani, L. (2014). Seasonal and annual variation in the food habits of Apennine brown bears, central Italy. Journal of Mammalogy, 95(3), 572-586. ||
->Future: N/A ||
->Conclusion: N/A ||
->JustificationThreshold: N/A ||
->Other: In order of reporting independently the two bear populations in Italy (Central
Alps and Abruzzo), the entire population belonging to the subspecies Ursus
arctos marsicanus refers to the Mediterranean biogeographical region.

Open Original Report